امکان سنجی به‌کارگیری نظام آموزش مجازی در دانشگاه علوم پزشکی گیلان از دیدگاه اساتید، دانشجویان و کارشناسان ستادی فناوری اطلاعات

مقدمه: آموزش مجازی یک روش آموزش الکترونیکی است که دستیابی به آموزش را برای فراگیران در هر مکانی مهیا می­ سازد. این مطالعه به بررسی امکان و عوامل تسهیل کننده و موانع به­ کارگیری آن در دانشگاه علوم پزشکی گیلان از دیدگاه اعضای هیأت علمی، کارکنان ستادی فناوری اطلاعات و دانشجویان علوم پایه پزشکی پرداخته است. روش ­ها: تحقیق حاضر، به روش توصیفی از نوع پیمایشی بر روی 582 نفر شامل 350 نفر اعضای هیئت علمی، 12 نفر کارشناسان ستادی فناوری اطلاعات و 220 نفر از دانشجویان علوم پایه پزشکی در بهمن 1395 تا شهریور 1396 انجام شد. ابزار جمع­ آوری داده­ ها، پرسشنامه­ ای محقق ساخته (40 گویه­) که روایی آن از روایی صوری و محتوایی و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ تایید گردید. داده ­ها با استفاده از شاخص توصیفی و آزمون t تک نمونه­ ای (t- level=2.5  با توجه به مقیاس لیکرت 4 نمره ای) از طریق نرم­ افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ ها: میانگین متغیر شرایط و قابلیت به ­کارگیری نظام آموزش مجازی 0/529±3/30 و (8/78= t)، میانگین متغیر زمینه­ های کاربردی 0/505±3/28 و (8/53=t)، میانگین متغیر عوامل تسهیل کننده 0/504± 3/34 و (10/38= t)،  میانگین متغیر عوامل محدودکننده و موانع 0/501±3/35و (10/76= t) و میانگین متغیر امکان به­ کارگیری نظام آموزش مجازی 0/439±3/32 و (11/15= t) و  0/001=p برای همه موارد بدست آمد. نتیجه گیری: وضعیت امکان به کارگیری نظام آموزش مجازی، از لحاظ شرایط و قابلیت، زمینه­ های کاربردی، عوامل تسهیل­ کننده در حد مطلوب و عوامل محدودکننده در دانشگاه علوم پزشکی گیلان بالاتر از حد متوسط بود